دریغ ........

دریغ ای همرهان 

          ای رهزنان

               پوشیده رخت راهبانی کاروانها را 

دریغ ای آشنایان غریب

            ای ساکنان کوچه های سرد 

مرا آسوده بگذارید 

و درب خانه هاتان را 

به هم کوبید

                بر رویم 

مسافر 

گرد ره را 

پای دیواری 

             درختی 

                 چال خواهد کرد 

تو هم ای دلربا افسانه 

      ای نامهربان با من 

مرا از یاد بر 

          چون قصه های تلخ 

و هر جا تکه ای از من 

در ایوان خیالت مانده باقی باز 

                                     جارو کن 

که دیگر آرزویی نیست 

مرا امشب به رویایی 

فراسوی شکوه آسمان ها مژده آوردند 

ز دنیا در دلم دردی است 

خواهم باز گویم با آسمان امشب 

تا هر چه تاریکی است 

فرو بارد بر این محنت سرای پست 

نخواهم بیش زین باده 

که جز تلخیش نامد دست 

نسازد دیگرم

این ساغر آلوده از اندوه و محنت

                                                مست 

باید رفت 

کمی آن سو تر از من 

نردبانی تا به بام آسمان جاریست ...

به زیر پای من 

هر پله چون بگذشت 

صدای دلخراشی آمد و بشکست 

چونان استخوان مرده ای 

وانگه فرو افتاد 

درنگ اما نباید کرد 

فراسو را بباید دید و دیگر هیچ 

چه ناگه دست من لغزید 

چه بی گه پای من افتاد

ولی آخر رسیدم

روی بام آسمان

                   اما

چه میبینم خدایا

                         آه

 گورستان تاریک و نموری

آسمان این است ؟؟؟

ستاره غیر سوسوی چراغی پیر 

آویزان 

به روی گور تاری نیست 

نشستم 

سر به زانوها فرو برده

به گوری تکیه دادم سرد 

                           سرگردان 

میان سرزنش ها و چه باید کرد 

که ناگه ناله ای برخاست 

باید خاست 

به دنبال چراغ خویش باید گشت 

نباید ماند تا فردا 

                   نامت را بر دهل کوبند